Włókowanie. Włókowanie należy do pierwszych wiosennych zabiegów uprawowych. Z włóką wyjeżdżamy w pole z chwilą zaobserwowania pierwszego bielenia się wierzchołków skib po orce przedzimowej. Włókowanie przeprowadzane zbyt późno nie rozkruszy zaskorupiałej powierzchni gleby.
Do wykonania tego zabiegu stosuje się najczęściej włóki drewniane lub metalowe wykonane sposobem gospodarczym. Lepsze efekty osiąga się przy stosowaniu tzw. włók brzytwowych z regulacją głębokości spulchnienia. Na lekkich glebach piaszczystych, ze względu na zbytnie rozpylenie gleby i niszczenie struktury zalecane jest używanie zamiast włóki — lekkiej brony.
Bronowanie. Bronowanie jest zabiegiem o wielostronnym działaniu. Powoduje wzruszenie gleby i rozkruszenie większych brył, przesusza górną warstwę gleby i przerywa parowanie głębszych warstw, niszczy młode, kiełkujące chwasty, rozbija bryły, wyrównuje rolę przed siewem, przykrywa nasiona po siewie, a także miesza z glebą i przykrywa wysiane nawozy mineralne. Bronowanie stosuje się zwykle po wszystkich orkach z wyjątkiem orki przedzimowej.
W zależności od rodzaju użytej brony uzyskuje się różne efekty. Brony ciężkie i średnie stosuje się do niszczenia skorupy na glebach zwięzłych — gliniastych, brony lekkie zaś — do wyrównywania pola przed siewem i po siewie. Do niszczenia twardej skorupy glebowej (np. po silnych deszczach) służy brona kolczasta. Brony talerzowe tną rolę w wąskie skiby i częściowo je odwracają. Dlatego też można stosować je do płytkich podorywek lub spulchniania wierzchniej warstwy roli zamiast bron zwykłych i kultywatora.
Przy uprawie ręcznej rolę brony spełniają grabie.
Kultywatorowanie. Kultywatorów używa się do spulchniania, kruszenia i mieszania roli bez jej odwracania. Działanie ich jest głębsze niż bron, ale płytsze niż pługa. Wywołuje jednak dość duże przesuszenie gleby. Szczególnie zalecane jest zastosowanie kultywatora do wzruszania gleby nawożonej uprzednio obornikiem lub nawozami zielnymi, ale już całkowicie rozłożonymi. Zabieg ten nadaje wówczas całej warstwie ornej jednolitą żyzność. Stosuje się je również do mieszania z glebą rozlanej gnojówki, kompostów lub nawozów mineralnych oraz do wyciągania chwastów rozłogowych. Kultywatorowanie stosuje się również niekiedy zamiast płytkiej orki, np. zaraz po sprzęcie roślin.
W zależności od celu zabiegu stosuje się kultywatory o łapach stałych (na glebach bardziej zwięzłych i do głębszej uprawy) łub też o łapach sprężynowych (do wyciągania perzu lub innych chwastów rozłogowych). Narzędziami ręcznymi zastępującymi kultywatory są motyki i norkrosy.
Wałowanie. Wałowanie stosuje się w celu przyspieszenia osiadania się roli po orce, do kruszenia brył, do wyrównania powierzchni pod siew lub sadzenie oraz w celu zwiększenia podsiąkania wody na glebach przesuszonych i luźnych.
Najczęściej są stosowane następujące wały: gładkie — do powierzchniowego ugniatania, pierścieniowe — do ugniatania głębszych warstw, o ruchomych pierścieniach różnej średnicy — do rozbijania brył, Campbella — do ugniatania warstw podpowierzchniowych. Pole po wałowaniu należy zawsze bronować.