Zarówno w naturze, jak i w ogrodach katalpy są krótkowieczne: tylko wyjątkowo dożywają stu lat. Trzeba je u nas sadzić – inaczej niż w ich ojczyźnie – raczej na glebach słabych, aby nowe przyrosty zdążyły dostatecznie zdrewnieć przed zimą.
Najlepiej się czują w miejscach słonecznych, osłoniętych od silniejszych wiatrów. Przesadzamy tylko młode, kilkuletnie rośliny, zawsze na wiosnę, i to jak najpóźniej, tuż przed rozwinięciem się liści; korzenie są bowiem grube, „pietruszkowate”, i przy zbyt wczesnym (a szczególnie jesiennym) sadzeniu w miejscach uszkodzeń łatwo gniją i zamierają.
Katalpy najlepiej wyglądają pojedynczo lub w niewielkich grupach, także w postaci szpalerów (w ten sposób są sadzone w krajach południowej Europy). Dobrze radzą sobie w miastach, ale trzeba pamiętać, aby nie przeznaczać dla nich miejsc, gdzie byłyby narażone na uszkodzenia. Ich kora jest bowiem nietrwała, gałęzie kruche, a rany trudno się goją.
Owoce katalp – brązowe sztywne „strączki” to z botanicznego punktu widzenia torebki, pełne płaskich leciutkich nasion, opatrzonych na obu końcach, jak szaliczki, jasnymi frędzel-kami. Takie nasiona są łatwo i daleko roznoszone przez wiatr, a w ojczyźnie drzew – także przez wody rzek i strumieni, nad którymi najchętniej rosną katalpy.
Drewno katalp, choć miękkie i bardzo lekkie, jest wyjątkowo trwałe w kontakcie z ziemią i wodą. Pni po obróbce i wysuszeniu używano w Ameryce Północnej jako słupów telegraficznych i podkładów kolejowych. Na początku naszego wieku założono wielkie plantacje katalpy wielkokwiatowej na północnoamerykańskiej prerii. Niestety, drzewa te – o bardzo dużych wymaganiach siedliskowych, przyzwyczajone do wilgotnych, żyznych gleb nad brzegami wód – rosły na prerii słabo, o wiele za wolno i cierpiały od przymrozków. Doprowadziło to do plajty towarzystwa dróg żelaznych, które w plantacje zainwestowały duże pieniądze.
Kawałki kory katalp, zawierającej gorzkie taniny, a także liście i owoce dawniej służyły w Ameryce (a służą nadal w Azji) jako źródło lekarstw 0 działaniu m.in. tonizującym,moczopędnym. W Ameryce stosowano odwary z kory na astmę i schorzenia górnych dróg oddechowych, próbowano też używać kory jako substytutu kory chinowca, głównego, ale drogiego źródła chininy.